Paranormalne zjawiska i historie

Niektórzy badacze zjawisk paranormalnych podejrzewają, że dzieci są bardziej dostrojone do duchowych rzeczywistości lub innych wymiarów, ponieważ są stosunkowo nowe w tym świecie i nie zostały jeszcze osłabione przez życiowe trudności i komplikacje. Czy tak mogło być w przypadku nadzwyczajnego spotkania Alice latem 1972 roku?Miała wówczas osiem lat i mieszkała w Glasgow w Szkocji. W tamtych latach rodzice Alice często odwiedzali pewną znajomą starszą panią - po prostu od czasu do czasu przychodzili do jej domu.Ta miła kobieta prosiła czasami, by Alice i jej młodsza siostra przenocowały w jej domu. "Nie mam pojęcia, dlaczego", twierdzi Alice, "ponieważ była naprawdę stara i nawet nie zwracała na nas uwagi. Niedawno jednak owdowiała, być może więc czuła się po prostu samotna".Pewnej nocy, Alice i jej siostra spały w pokoju gościnnym. Był to mały pokój z bardzo starym umeblowaniem: podwójne łóżko z mahoniową deską w głowach łoża, z doczepioną do niego lampką na sznureczek, wysoka mahoniowa komoda i pasująca do tego mahoniowa toaletka oraz krzesło. Toaletka miała trzy lustra, jedno duże pośrodku i dwa mniejsze z obu stron.Tej nocy Alice miała problemy z zaśnięciem. Ciepło powodowało, że czuła się bardzo niekomfortowo, a uporczywe i głośne chrapanie jej siostry wydawało się celowe, by utrzymać ją obudzoną. "Na łóżku leżało wiele koców, a ja sięgnęłam i pociągnęłam za sznurek od lampki, by móc zobaczyć i zepchnąć z siebie niektóre z nich", mówi Alice. "Gdy usiadłam, patrzyłam prosto w lustro na toaletce".Alice nie widziała jednak własnego odbicia. Zamiast tego, była tam starsza, szczupła pani, z siwymi pofalowanymi włosami. "Była ubrana w duży biały szlafrok", wspomina Alice. "Miała opuszczoną głowę, jak gdyby patrzyła na podłogę. Ze skrzyżowanymi przed sobą rękami, pocierała swoimi ramionami o końce szlafroka. Pokój, w którym się znajdowała, był inny niż pokój gościnny. Na ścianie znajdowały się brązowe drewniane panele, sięgające wysokości około trzech czwartych ściany. Były zakończone szyną. Następnie kobieta przestała pocierać ramionami, podniosła głowę i spojrzała na mnie... i uśmiechnęła się".Przerażona Alice wyślizgnęła się spod tony kocy i stała tam, przy wciąż włączonym świetle, do czasu aż pokój wypełniło dzienne światło. "Wiem, że nie śniłam", upiera się. "W swoim umyśle przeżywałam ten epizod tak wiele razy. Choć jako ośmioletnie dziecko byłam sparaliżowana ze strachu, już jako osoba dorosła wiem, że ta dusza nie wyrządziła mi krzywdy, ani też nie robiła niczego bym myślała że chce mnie skrzywdzić. Kim ona była i dlaczego chciała bym ją zobaczyła, pozostaje dla mnie tajemnicą".

W tej historii jest jeszcze jeden intrygujący element. Gdy Alice weszła do sypialni swojej miłej starszej gospodyni, zauważyła że u niej również stała toaletka z lustrem. Była ona jednak całkowicie zakryta różowym szalem. "Od razu wiedziałam, że ona również widziała w lustrze "coś"", mówi Alice. "Chciałabym wrócić do tego czasu i zapytać ją o to".

 Dzieci uwielbiają telefony. Lubią udawać na swoich telefonach-zabawkach rozmowy dorosłych, a dziś oczywiście mają swoje zabawkowe smartfony. W latach sześćdziesiątych jednak, gdy Sandy miała pięć lat, posiadała jeszcze zabawkofon starego typu. Mógł to być jednak telefon zaiste bardzo nietypowy.

W tym czasie Sandy i jej rodzina mieszkali w pięknej miejscowości Barkshire Hills w stanie Massachussetts. Jej nadzwyczajne doświadczenie miało miejsce w Wigilię Bożego Narodzenia.
Sandy chciała zadzwonić do swojej babci, by opowiedzieć o nowej lalce Chatty Catty i innych prezentach, jakie dostała na Święta. Domowy telefon był jednak zawieszony wysoko na ścianie - dla niej zbyt wysoko, by sięgnąć do niego samodzielnie. Niestety, jej ojciec i brat wyszli aby odśnieżyć podwórko, a matka była pod prysznicem.
Nie mogła się doczekać. Myślała, że wybuchnie jeśli nie opowie babci o swoich nowych skarbach właśnie teraz. "Zaczęłam się coraz bardziej niecierpliwić", wspomina. "Postanowiłam, że spróbuje zadzwonić do babci przez zabawkowy telefon, jaki dostałam na Święta. W tamtym czasie, tam gdzie mieszkałam, nie było telefonów z tarczami - przy każdej rozmowie towarzyszył operator, i gdy podnosiłam słuchawkę mojego zabawkowego telefonu, wyraźnie usłyszałam operatora który mówił: Jaki numer?".
"Byłam zszokowana, ale podałam numer mojej babci, który zresztą pamiętam do dziś. Usłyszałam, że telefon zaczął dzwonić, i wkrótce moja babcia - ze swoim silnym włoskim akcentem - powiedziała halo".
"Natychmiast zaczęłam opowiadać jej wszystko o mojej lalce Chatty Catty, ona jednak chciała wiedzieć gdzie jest moja mama. Wyjaśniłam, że matka brała prysznic, a ojciec i brat byli na podwórku. Babcia wiedziała, że nie umiałam obsługiwać telefonu samodzielnie, i zapytała mnie jak udało mi się wspiąć i skorzystać z telefonu wiszącego na ścianie. Wyjaśniłam, że zadzwoniłam do niej z mojego telefonu-zabawki. Zaśmiała się serdecznie, po czym poprosiła bym przekazała mamie, że ma zadzwonić gdy wyjdzie spod prysznica".
"Gdy moja matka wyszła spod prysznica, próbowałam jej powiedzieć że naprawdę rozmawiałam z babcią przez mój zabawkowy telefon, i że chciała żeby mama zadzwoniła. Moja matka zaśmiała sie podobnie jak babcia, ponieważ jednak upierałam się żeby do niej zadzwoniła, w końcu to zrobiła. Gdy odkryła, że naprawdę rozmawiałam z moją babcią, wpadłam w niezłe tarapaty. Mama sądziła, że w jakiś sposób niebezpiecznie wspięłam się na ścianę, by skorzystać z telefonu. Ja upierałam się, że rozmawiałam z babcią przez telefon-zabawkę, i dostałam jeszcze większe lanie za kłamanie".
Resztę świątecznego poranka Sandy spędziła w swoim pokoju, fałszywie oskarżona o niebezpieczne wspinaczki i kłamstwo. "Byłam tym sfrustrowana", mówi, "nie pozostało mi jednak nic innego jak tylko uśmiechnąć się, wiedząc, że w jakiś sposób dodzwoniłam się w Święta do babci przez mój zabawkowy telefon. To musiała być magia".

 To odwieczny postrach dzieci: potwory w szafkach lub pod łóżkami. Gdy Josh miał sześć lat, jego też straszyły. W tym przypadku jednak zarzeka się, że naprawdę widział straszydło.

Była wiosna 1990 roku, gdy Josh, jego brat Aaron i ich matka mieszkali w mobilnym domu na farmie nieopodal Laurelvinne w stanie Ohio. Tej nocy Josh zbudził się po okropnym koszmarze. Dziś nie jest w stanie przypomnieć sobie jego szczegółów, pamięta jednak że przeraził go wystarczająco, by uciekł z łóżka w poszukiwaniu spokoju w ramionach mamy. "Wszedłem na krótki korytarz prowadzący do pokoju mojej matki by spróbować zanurkować w jej łóżku", mówi Josh. "Kazała mi wrócić do siebie, więc wróciłem do mojego pokoju, który współdzieliłem z bratem Aaronem".
Josh nie był przygotowany na to, co napotkał gdy zaczął wchodzić do pokoju. "Nigdy nie zapomnę tego, co zobaczyłem. Tam, na słupku od łóżka mojego brata, siedziała czarna postać, która wyglądała jak gargulec lub gremlin. Tak naprawdę nie mogłem dostrzec jego stóp ani nóg. Miał tylko iście kwadratową, kościstą głowę, jak gargulec. To coś miało około dwóch stóp wzrostu, było garbate i spoglądało na Aarona. Gdy to zobaczyłem, stanąłem jak sparaliżowany i złapałem oddech. Postać odwróciła głowę, jak gdyby mnie usłyszała! Nie widziałem żadnych oczu, jedynie kontur twarzy".
Przerażony, Josh zrobił zwrot i pobiegł z powrotem do pokoju mamy. Zdając sobie sprawę, że Josh potrzebował nieco asekuracji, odprowadziła go z powrotem do pokoju by pokazać, że nie ma tam żadnego potwora. I rzeczywiście, nie było go tam. Cokolwiek widział Josh, już zniknęło. "Mama nie wierzyła mi, więc po prostu starałem się o tym zapomnieć", mówi Josh. "Po tamtej nocy nikomu o tym nie wspominałem".
Tak więc musiała to być wyobraźnia Josha pod wpływem jego koszmaru... mam rację? Kilka lat później, gdy Josh był w dziesiątej klasie [w większości stanów USA, "dziesiąta klasa" to druga klasa szkoły średniej - przyp. Iv.], siedział przy jednym stoliku z kolegą o imieniu Ryan. Josh zauważył na jego szyi kilka dużych ran i zapytał, skąd się one wzięły. Ryan odpowiedział, że gdy miał jakieś osiem lat, przypadkiem przeleciał przez rozsuwane szklane drzwi. Twierdził, że rany nieomal go zabiły, powodując utratę krwi.
Wtem jednak wyznał Joshowi dziwny element tej historii: "Dziwne było to", powiedział mu Ryan, "że w nocy przed tym wypadkiem mój brat zobaczył małą czarną postać siedzącą na moim łóżku i obserwującą, jak śpię". Z opisu Ryana wynikało, że jego brat widział taką samą gargulcowatą postać, co Josh.

Kristin miała pięć lat, gdy mieszkała ze swoimi rodzicami w Trafford w amerykańskim stanie Pennsylvania. W tym czasie, jak pamięta, jej babcia leżała w szpitalu i dochodziła do siebie po zawale. "Byłyśmy sobie bardzo bliskie", mówi Kristin. "Nigdy nie odwiedziłam jej w szpitalu, moi rodzice uważali, że byłoby to zbyt trudne przeżycie dla dziecka w tak młodym wieku".
Pewnego niedzielnego poranka około piątej, Kristin nagle się obudziła i usiadła prosto na łóżku. "Zobaczyłam postać kobiety stojącej na końcu mojego łóżka", mówi. Ponieważ wzięła tę postać za swoją matkę, Kristin nie miała powodu by się obawiać.
Zawołała kobietę, nie usłyszawszy jednak odpowiedzi. Krzyknęła jeszcze raz: "Mama?", lecz słyszała tylko ciszę. "Ta kobieta po prostu stała tam, spoglądała na mnie i wyciągała rękę", wspomina Kristin. "Zaczęłam się bać, bo nie wiedziałam dlaczego mama nie odpowiada. Zaczęłam krzyczeć: MAMO!".
Matka Kristin przybiegła do pokoju, by sprawdzić co się dzieje. "Zapytała mnie, czy wszystko w porządku, a ja zapytałam dlaczego nie odpowiadała i czemu tylko stała tam i wpatrywała się we mnie", mówi Kristin. "Podeszła i usiadła na moim łóżku, dotknęła mojej głowy żeby sprawdzić czy nie mam gorączki, i powiedziała mi że to tylko sen. Stwierdziła, że przez cały ten czas spała u siebie w łóżku". Kristin niechętnie przyjęła jej odpowiedź i poszła dalej spać.
Później tego samego ranka rodzice Kristin odebrali telefon od jej wujka. Przekazał wiadomość dotyczącą babci. Odeszła we śnie we wczesnych godzinach porannych. "Mama zaczęła płakać, ale uspokoiła się by kontynuować rozmowę", mówi Kristin. "Jej brat poinformował ją, że śmierć nastąpiła około piątej rano. Mama wyjaśniła mi, że babcia zmarła i że teraz już nie czuje bólu, i że jest aniołkiem w niebie".
Dopiero kilka dni później matka Kristin powiązała ze sobą czas odejścia swojej matki z wizją Kristin, która po obudzeniu zobaczyła w swoim pokoju cienistą kobietę. "Opowiedziała mi tę historię dopiero gdy miałam jakieś dziesięć lat", mówi Kristin. "Pamiętam tak wyraźnie gdy mi to opowiadała, a ja zrozumiałam że to moja babcia przyszła do mnie żeby się pożegnać".